Stilzwijgen

1938

Encyclopedic entry

Stilzwijgen (Silentium)

^[1]

Stilzwijgen, ook dikwijls in het Latijn Silentium genoemd. Een in alle geestelijke instellingen streng bevolen of althans hoog gewaardeerde en aanbevolen oefening van bedwinging van den drang tot spreken, als een der voornaamste middelen om tot ingekeerdheid te geraken en ook voor anderen een sfeer van ingekeerdheid te scheppen. De Kerk kent Orden met bijna volstrekt stilzwijgen, zooals de Karthuizers en de oude kluizenaars-instellingen. In andere Orden is het volstrekte stilzwijgen beperkt tot de avond-en morgenuren, waarin het spreken niet zonder zeer gewichtige redenen mag geschieden (strictum silentium), terwijl den overigen tijd een lichtere reden voldoende is. Ook zijn vaak in de kloosters bepaalde plaatsen aangewezen waarin steeds het strengste stilzwijgen moet worden in acht genomen zooals op het koor, in de sacristie, enz., terwijl voor de uren, waarin spreken is toegestaan, weder plaatsen zijn aangewezen (recreatiezaal, tuin, enz.). Naast deze meer algemeene regeling en beoefening van het stilzwijgen, is dit ook een deugd-oefening voor elk geestelijk mensch voor zichzelven om tot ingekeerdheid te komen. Al moet aldus in het s. een oefening van versterving en zelfbeheersching worden gezien, het heeft vooral beteekenis als voorbereiding tot het gebed en het scheppen van een sfeer, die voor het gebed en de beschouwing het meest gunstig is.

Lit.: Antonius a Spiritu Sancto O. Carm., Directorium mysticum (IV, Disp. III, Sect. XIV).

Brandsma

© Nederlandse Provincie Karmelieten

Published: Titus Brandsma Instituut 2019